De huidige Kluizekerk wordt in het begin van de 15de eeuw in gotische stijl gebouwd ter vervanging van een 13de-eeuwse kapel en kluis. De toren dateert pas uit 1865. De Predikheren (ook wel Dominicanen genoemd) krijgen de kerk (en het kerkhof) in 1612 toegewezen. Ook na de Franse Revolutie blijft het hun kloosterkerk. De predikheren verlaten in 1984 Lier en de Kluizekerk wordt ontwijd. In 1989 wordt de kerk kort eigendom van stad Lier. Sinds 2003 is ze in privéhanden. De kerk is dan ook niet meer open voor publiek.

Aan de buitenmuur van de Kluizekerk zijn 18 grafzerken aangebracht. Dat is vandaag het enige wat nog verwijst naar het voormalige Kluizekerkhof. Al in de middeleeuwen is hier een kerkhof. Wanneer de predikheren zich in de 17de-eeuw in Lier vestigen worden ze ook belast met het beheer van dit kerkhof. In de 18de eeuw zou deze begraafplaats de geliefde laatste rustplaats zijn geweest voor voorname Lierse families. De aanleg van de nieuwe begraafplaats Mechelpoort op het einde van de 18de eeuw betekende het einde van het Kluizekerkhof. 

De grafzerken die we vandaag nog kunnen zien hebben nooit op het kerkhof gelegen, maar komen uit de kerk zelf. Een laatste rustplaats in een kerk is tot de 18de eeuw voor rijke burgers en clerus een belangrijk statussymbool. Bij het verbouwen en vloeren van kerken verdwijnen vaak ook de aanwezige zerken. Door een groeiende aandacht voor monumentenzorg in de 19de en 20e eeuw worden dergelijke monumentale zerken vaak ingemetseld in buitenmuren van kerken. Zo gebeurt het ook bij de Kluizekerk. Het merendeel van de bewaarde zerken hoorde toe aan de dominicanen en dominicanessen, slechts een paar graven van Lierse burgers bleven bewaard.  

Ter plaatse, aan de achterkant van de kerk, ontdek je waarom het Kluizekerkhof de favoriete begraafplaats van vooraanstaande Lierenaars was in de 18de eeuw en waarom dit plots veranderde.

In kader van "En route - de laatste reis". 

De kerk is niet toegankelijk. Bedankt om de rust van de eigenaar te respecteren.